LUTZ-WEEKEND 

Oftewel weekendje Eifel  2012.

Hebben we er zin in?

Ja hoor! Er is al lang naar uitgekeken en het begint al te kriebelen.

De 1e fase wordt gestart: de motor nalopen.

Bandjes niet te kaal, alles mooi op spanning brengen, remmen nog maar eens  extra controleren,

accu oké, alle vloeistoffen nalopen, verlichting doet het ook nog, mooi, motor gecheckt.

Start 2e fase : reiskoffers \ tassen voor de dag halen en wat nemen we mee.

De heren zijn zo klaar:

* motorkleding                                                                                                                                                                    

* regenkleding

* door ervaring wijzer geworden een extra setje handschoenen

* en reserve-sleutels voor hangslot en motor

De dames zo heb ik me laten vertellen hebben aanzienlijk meer noodzakelijke bagage.

Uiteindelijk is alles goed verdeeld de heren 1 tas en de dames 2.

Mooi, na een onrustig nachtje slapen effe een ontbijtje wegwerken, 3 keer naar de pot en gaan met die banaan.

Vrijdag 28 september.

We treffen ons bij het clubgebouw rond 9.00 uur, 24 motoren en 7 bijrijders.

Dit aantal zorgt ervoor dat we in 3 groepen opsplitsen.

De familie Sonnemans hebben deze route uitgezet en nemen het voorrijden voor hun rekening.

Maikel met Henk als achterrijder, Suzan met Twan en Chris met Arno.

Het is 13.5ºC,  de zon schijnt,  dus de zonnebrillen op want het belooft mooi te worden.

De motoren worden gestart en de eerste groep vertrekt rond half 10.

Stukje snelweg dan zijn we zo in het zuiden, grens over, tanken en warempel daar schijnt toch nog ietsje meer de zon en mogen we uiteindelijk met 18.5º door een prachtig heuvellandschap rijden richting Monschau.

We komen eerst door het bruinkoolwingebied en rijden serieus door een spookstadje,

je ziet er niets als lege holle gebouwen en verlaten huizen, geen hond of kat te bekennen,

het is er vreemd stil een beetje onheilspellend.

Alles wordt daar met de grond gelijk gemaakt zodat de reusachtige graafmachine zijn werk kan doen.

Rond 11.45 uur koffiestop bij café Flink in Kreuzau- Obermaubach.

Jan Rutten was wel toe aan wat drinken en een flink stuk küche, want hij was met zijn Tinie met een andere motor op stap.

Ja, ja zo’n tourmachine is toch effekes anders als een chopper,

maar hij was snel gewend en genoot volop.

Iedereen wilde weer snel verder want er lag nog zoveel asfalt te wachten.

Dan kan het zomaar gebeuren dat je wel iets vergeet of laat liggen,

je helm bijvoorbeeld, of je vrouw die met jouw en je motor moet over rennen tot aan de kruising omdat ze met de intercomkabel vast zit maar nog niet is opgestapt.   

We rijden genietend door dit prachtige landschap waar de boeren voor ons de hoge gewassen al afgedaan hebben zodat we een geweldig uitzicht krijgen over een zonovergoten lappendeken, droge wegen, knalblauwe lucht met hier en daar een mooie witte pluk watten, lijkt het wel.

De herfstkleuren laten zich al zien in een mooi palet van goud, geel, groen, oranje, rood,

bordeaux en daartussen het zilver van de zilverberken

en ik denk zo stiekem ‘dat ozze lieve hierke ok zien motorfietske gepakt het’ en met ons Limburgers mee rijdt en zit te genieten.

Lunchen  in Schönau, de open haard is al aan…niet te dicht bij want we willen snel weer verder om nog meer te genieten.

En genoten wordt er!!!

Rond de klok van 1\2 6 zijn we bij Hotel Sonnenblick  nog even manoeuvreren en kan er worden afgestapt.

Oeps Joske wat nou, we zijn niet meer in het vlakke Limburg,

hier moet je opletten welke kant je ophelt anders kust je motortje het asfalt.

Weer een wijze les geleerd.

De meesten zijn wel toe aan een lekker koud pilsje dus rap je motor leeg plukken,

hotelsleutel ophalen en klossend met je motorkleding aan

en de bagage trappen lopen tot je je plek hebt gevonden om te kunnen lossen.

Ton F. is zo hard aan een Erdinger toe dat hij rap met sleutel 19 alle kamers afgaat en

tot de conclusie komt dat 19 het washok is.

Weer terug naar onder, mopper, mopper “aber mein herr”  niet goed geluisterd,

moest hij eerst naar buiten en dan de trap nemen...gloeiende, gloeiende en enne dorst dat hij had!!!

Hè, hè, eindelijk bier, buiten zitten en praten over hoe mooi het wel niet was onderweg.

Om 19.00 uur kan er gegeten worden, dit is in buffetvorm en helemaal niks mis mee.

De serveersters lopen af en aan om de dorst te lessen dus hun namen zitten al goed in het geheugen: Andrea en Sylwia.

Snel wordt ze dan ook gevraagd waar het ijsbuffet blijft ??? Jammer niet gelukt.

Het is gezellig, veel te bepraten en er wordt gerikt, tot in de vroege uurtjes.

Zaterdag 29 september.

Na een heldere nacht hangt er om 6.00 uur een flinke mist.

Iedereen is er op tijd uit voor een ontbijt en dan snel weer op de motor en de mist, die is er niet meer.

Motoren worden gestart en de adrenaline begint al te gieren,

zonnebril maar meteen op, met 10º geeft dit wel even condens

maar we zijn vol vertrouwen dat het zo warmer is.

Bij de eerste weg naar boven richting Hündsrück worden we al beloond met 3 reeën

die zich daar staan te warmen in de volle ochtendzon.

Machtig mooi en een geweldig uitzicht over het dal, nog mooier die zwarte slinger naar beneden, overzichtelijk, geen verkeer, lekker je eigen ding doen, gladjes naar linkssss …….yesss,  naar rechtssss ……, links, rechts, dit is het ware!

Bij de volgende route naar boven staat er een groot beeld van Urbanus 

met zijn rechterhand geheven, hij lijkt iedereen te zegen die onder hem langs gaat, dat is een goed gevoel.

Urbanus is patroonheilige van de wijnbouw,

dus het is zijn taak om te zorgen dat er voldoende zon is voor een goede druivenoogst en een prima wijn.

Mooi, zon kunnen we goed gebruiken en de wijn komt later wel.

Koffiepauze in Oberwesel, Martijn heeft zijn ontbijt al verreden en begint aan een flink stuk Zwiebelküche.

Annemie en Christel zijn toch wel heel benieuwd wat daar in die grote ronde fles zit en Urbanus helpt ze een handje,

ze mogen proeven van een jonge wijn in zijn gistingsproces, jammie.

Buiten gekomen heeft hij de zon nog eens opgeschroeft en rijden we die dag met een temperatuur van 20º.

We gaan de berg weer af en nemen het veer over de Rijn om aan de andere kant de route voort te zetten.

Althans, het gaat van hobbel de hobbel,

touristen ontwijken, achter huifkarren hangen die vol zitten met zilverspoeling en watergolf met de wijnkarafjes op de tafel, geweldig, nou uhh laat ons maar voorbij want dit werkt niet goed voor onze bloeddruk.

Hè, hè eindelijk voorbij en dan klimmen en klimmen dit is waar we voor kwamen

en dan een afdaling van alleen maar S-jes machtig man.

Gelukkig is het droog en geen blad op de weg dus kun je je lekker laten gaan.

Lunchen in Lorch, wat wordt het: Suppe, Hasenfutter of toch een Strammer Max?

Voor de sanitaire stop moet je weer heel wat trede´s  af en ook weer op en de toiletten zijn op kabouterhoogte.

Volgens mij is dit bewust gedaan om de motorrijders ook wat lichamelijke inspanning te gunnen.

Maar weer rap op de bike en achter die super voorrijder(ster) aan. Hoezo super denk je,

wel zij zien die rood omrandde borden nog steeds als adviessnelheid dus….kachele

en wij er achter aan want we moeten ze toch volgen zeker.

Urbanus heeft ons de hele dag begeleid met een strakke blauwe lucht

maar nu begint het langzaam te veranderen in een donkere brij.

Geen 3e stop voor ons en nog maar eens de Rijn over en ja hoor daar is de zon, de warmte en de blauwe lucht weer.

Rond 17.00 uur weer terug op het hotel en nog heerlijk buiten een pilsje pakken.

De BBQ is al in de voorbereiding en ziet er goed uit.

Andrea heeft nog wel wat lekkers: Moselfeuer met schokolade.

Nee geen bonbon maar een drankje.

Sterk aan te bevelen vooral bij een heerlijke kop koffie.

Die avond is er ook een nieuwe serveerster Yola die behalve bier ook

Tequilla Sunrise, Sex on the Beach etc. mag serveren.

Het klinkt voor haar als abracadabra en wij zien het met veel leedvermaak aan.

Bernd komt een rondje weggeven, 

een dienblad vol Moselfeuer: een heerlijk kruidenbittertje.

Voor sommigen een geluk dat er mensen zijn die dit niet lekker vinden.

Het valt goed en er wordt nog eens besteld.

Het is heel gezellig, over de terugreis willen we nog niet veel horen,

het is hier veel te leuk dus nog maar eens bestellen.

Ton kan inmiddels met de ogen dicht aan een gesprek deelnemen. Tja het was ook een inspannende dag.

Zondag 30 september
Ja het is alweer vroeg dag.

Henk Drabbels kon zich niet meer inhouden en ging om ½ 8 effekes zijn motor starten en verzetten voor straks….

roef de meeste motormuizen schieten in hun broek en ook naar buiten ze zullen verdorie toch niet te laat zijn…oké niks aan de hand maar wel koud 4º nu maar eerst eens een flinke beker koffie nuttigen, aankleden en ontbijten.

Motoren zijn weer gepakt het personeel bedankt en de terugreis kan beginnen.

Onder in het dorp nog tanken

en daar zien we een man in zijn kano op de Rijn eenzaam tussen alle mistwolkjes peddelen,

brrr 4º blij dat ik mijn motorpak aan heb.

Langzaamaan komen we weer wat hoger en daar is het al een stuk warmer.

Onder ons zien we niet het dal maar een gigantische donsdeken,

boven ons de zon en voor ons vele kilometers asfalt en er komt weer een barst in het vizier van genot.

Omdat het zondag is zijn er veel meer mensen op de weg, dus uitkijken.

Tegen 11.00 uur komen we door Adenau, een compleet motor Mekka.

Zon overgoten, de lucht vol van benzinedampen, honderden motoren en op de ring wordt al geracet.

De voorrijder(ster) vervolgt snel de route en brengt ons over mooie wegen, maar langzamerhand komt er toch her en der behoorlijk druk op de blaas en hoe mooi het ook is, pissen is een noodzaak.

God zij dank, eindelijk… gauw eraf, de handschoenen op de grond en je broek los met al die bomen is een keuze snel gemaakt, oooeeefff.

Nonnenbach ja hier is de eerste stop met een verrukkelijke hete koffie en natuurlijk küche. Voor de zekerheid nog maar een keer naar de w.c. en weer opstappen.

Super mooie bochten en vele mede motorgenieters op de weg,

helaas ook een onfortuinlijke automobilist met een caravan die het wegdek voor een greppel verruild had.

Een van onze motorgroepen werd door de politie verzocht om het motortje maar even op een standaard te zetten

en of ze ‘bitte’ de caravan een kilometer verderop op een veilige plek wilden duwen. Natuurlijk wij zijn de beroerdste niet.

In Hürtgenwald hebben we om 14.00 lekker in het zonnetje van onze lunch genoten

de laatste Duitse schnitzel, Holzfellersteak of Strammer Max werd naar binnengewerkt.

Na overleg nemen we afscheid van elkaar en rijden richting autobahn de kortste weg naar huis.

Het is mooi geweest het intensieve rijden eist zijn tol en het verlangen om thuis te zijn neemt toe.

Zo aan het einde van dit verslag rest er niets anders dan

de organisatoren heel hartelijk te bedanken voor zo´n mooie tocht.

Chris, Maikel en Suus bedankt voor het geweldige voorrijden.

Henk,Twan en Arno bedankt voor de back-up.

En al diegene die voor het prachtige weer gezorgd hebben, jullie hadden ons niet blijer kunnen maken.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

Motormuiske.